 |
| Rae Armantrout - foto: Andrea Augé |
vertaald door Arnoud van Adrichem
Deze dagen
SMAAK
We hebben een voorliefde ontwikkeld
voor ‘jaren vijftig-duister’ – dat wil zeggen de voorbije jaren vijftig, niet de
snel naderende met die almaar giftiger lucht. We hebben een voorliefde ontwikkeld
voor de allerkoudste cold cases waaraan wordt gewerkt door onwaarschijnlijk serieuze kind-detectives of laconieke sheriffs in piepkleine
woestijnstadjes. Waardoor kraken de telefoonlijnen? Vind je dit geluid
bedreigend klinken?
We hebben een necrofiele smaak
ontwikkeld voor het achter ons liggende. Degenen die we ons net niet kunnen heugen, staan het verst van
ons af, zijn de vreemdste vreemden.
TAKEN
Elke dag staar ik naar de kloof tussen
‘en’ en ‘dan’ met het gevoel dat er, als ik heel stil ben, iets belangrijks uit
zal komen. Ben ik loom, diepzinnig of bezorgd? Elk van deze woorden is een
polaroid waarin ik liever niet woon, maar gezamenlijk vormen ze een piramide,
de meest stabiele vorm.
SIGNALEN
Het enige wat kinderen doen is het naspelen
van iets wat ze half bevatten of waarvan ze slechts een glimp hebben opgevangen.
We noemen dit soort voorstellingen ‘spel’, maar ze zijn vergelijkbaar met de wijze
waarop buitenaardse wezens trachten te communiceren door signalen van oude
tv-uitzendingen te reproduceren, inclusief de atmosferische storing tussen
stations.
Dit kind gebruikt een kopstem om aan te geven dat er twee van
haar zijn, degene die nu spreekt en degene die we nooit zullen horen.
Wachtwoord
1
Alsof het probleem was
dat ik de lijvige tekst
niet in de rugzak van het kind kon
proppen
en dat ik te laat was voor de les
waarvoor ik mij nooit had aangemeld
heel lang geleden!
2
“Het bedrijfsleven loopt op zijn tenen
in een wereld van maskers.”
“Mensen hechten zich”
aan opzichtige nep.
Alsof klasse
geen camouflage was.
3
Vreemd om uitgerust te ontwaken
na deze dromen
over rampen en schandaal
die niet als zodanig geregistreerd staan.
4
Wanneer ik lang genoeg heb gestaard
naar de ruwhuidige,
stompneuzige, of
hard getepelde
citroenen,
richt ik mijn aandacht
op Wereld Wachtwoord Dag.
________________________________
Rae Armantrout
(Vallejo, 1947) is dichter. Haar werk staat in de traditie van de zogeheten
Language-dichters, al vaart Armantrout van meet af aan haar eigen koers. Zij
debuteerde in 1978 met de dichtbundel Extremities
en bracht sindsdien meer dan vijftien boeken uit, waaronder Money Shot (2011), Itself (2015) en Wobble
(2018). Voor haar dichtbundel Versed (2009)
ontving zij in 2010 de Pulitzerprijs voor poëzie.
De hier vertaalde
gedichten werden voor het eerst gepubliceerd in Chicago Review, © 2020 Rae
Armantrout.
