ARMANDO - SCHIETEN & RUST


Schieten

Terwijl er in de verte werd geschoten nam ik nog gauw een slok water.
Wat was er aan de hand. Er is iets aan de hand. Een straatgevecht misschien?
Het schieten kwam dichterbij. Ik kon duidelijk de bevelen horen, de adem der slachtoffers, het gekrijs en geschreeuw.
Binnen enkele minuten zouden ze hier zijn, ik was vijftien en ik had geen wapen.
Ik kon mij niet verdedigen, elk ogenblik kon ik door een kogel getroffen worden, nou dat was het dan, zo erg is het nou ook weer niet.
Maar ze gingen mij, al schietend, voorbij. Ze hebben mij niet gezien. Van nu af aan was ik, buiten mijn schuld, een overlevende. Dat betekende dat ik verder  moest leven en dat heeft mij grote moeite gekost.



Rust

Er werd mij verteld dat er in mijn land een hartstochtelijk verlangen was naar een welluidende rust. Zo noemden ze dat: een welluidende rust.
Toen ik het hoorde werd ik boos. Ze moesten de handen uit de mouwen steken, als ze tenminste nog handen hadden, maar ze lagen liever in hun hangmat. Nogmaals, ik wond me erg op, dat begrijp je wel.
Ik wilde weten waarom ze hun rust wilden. Weet je wat ze zeiden? Ze zeiden dat ze zojuist de vrijheid hadden verslagen. Daarom.
Wat? Spraken ze over de vrijheid? Welke vrijheid? Ja, dat wisten ze ook niet, ik moest niet zulke moeilijke vragen stellen.
Ik was verbijsterd. Ten einde raad bezocht ik een bevriende arts, een kwakzalver van jewelste.
Hij keek me lang aan en zei dat ik wartaal sprak.
IK? Wartaal? Misschien wel.
En hij voegde er nog aan toe dat het tijd werd dat ik afstand deed.
Ik heb m’n hermelijnen mantel te voorschijn gehaald en afstand gedaan. Ik ben zelfs afgetreden, met trompetgeschal.
Nee, ik mag me nergens meer mee bemoeien, ik zeg niks meer.


 ______________________________
Van Armando, o.a. schilder en dichter, verscheen onlangs Stemmen (gedichten). Bovenstaande nieuwe teksten zullen op den duur deel uitmaken van een bundel met kleine verhalen.