Uit het Engels vertaald door Laurens Vancrevel
Rikki Ducornet
Al dertig jaar is de galerie haar kroondomein.
Die verleent haar status en toegang tot mannen, hoewel – nu ze de middelbare
leeftijd heeft bereikt (en die botsing heeft wel wat schrammetjes bij haar
achtergelaten) – de jonge studs tegenwoordig
hun dingen naar haar rivale brengen aan de andere kant van de stad. Ondertussen
worden haar eigen stal-boys snel een jaartje ouder. Ze zijn verbitterd. Hun stofwisseling
is hypergevoelig. Ze verwachten van haar dat ze meer voor hen doet. Zij herinnert hen eraan dat de
belangstelling voor kunst achteruit is gegaan. Vanwege Bin Laden. Vanwege de
stijgende prijzen van levensmiddelen, van woninginrichting en van geneesmiddelen.
Eenmaal
hadden twee van haar boys een diepe indruk hadden gemaakt in Seattle. Twee
maanden lang waren zij het nieuwste van het nieuwste geweest. Tyler Zip had
toen 120 pitbulls van zwarte paraplu’s geëxposeerd, en Crisp Banana had
daarnaast een berg blauwe spaghetti opgesteld. Crisp had zes weken lang
spaghetti gekookt, en hij had dat, glad gemaakt met olie, in vaten naar Seattle
laten vervoeren. Maar nu gingen zij en de anderen over op wat minder harde
effecten, in een poging om de Italiaanse portefeuilles van de lokale yuppies
wat te kunnen ontlasten. Twee voorbeelden:
Jack
Quiker maakt nu siliconentaarten zo groot als bijzettafeltjes, opgesierd met
plastic bonsaiboompjes, en Nip Tuck stoffeert afgedankte meubels met
vriesgedroogde tangarines. Vier weken geleden heeft hij de wanden van de
galerie beplakt met sinaasappelschillen en plastic sushi’s op de vloeren
gespijkerd. Genegeerd door de pers is deze expositie tot een totale flop
geworden. Wat is zij nu uitgeput!
Niet lang geleden is zij geopereerd, en
ze ziet er nu veel jonger uit, of eigenlijk ziet ze er bijna een beetje vreemd
uit, alsof de operatie bij haar een latente gen aan het licht heeft gebracht.
Ze vraagt zich af of er een oord is – misschien op een nog niet ontdekt eiland
– waar de mensen er allemaal zo uitzien – ach, ze ziet er maar een klein beetje
anders uit – net als met koi-karpers.
Haar
boys vragen voorschotten. Ze ruiken naar nicotine en teer. Haar vernissages
worden ondermijnd door hun gewoonte om kunstminnaars – allemaal niet-rokers – in
een hoek te duwen en te koeioneren. De boys van haar rivale roken kif. Goed
spul is dat, geurig, exotisch; haar
vernissages geuren naar paradijs en rock met veel gelach.
Als
zij met weemoed terugblikt op Seattle en onmiskenbaar de voeling ermee heeft
verloren, gaat zij akkoord met Tyler Zip’s idee om de vloer te overdekken met
uit oude exemplaren van Kafka’s De
gedaanteverwisseling gescheurde bladzijden; hij zou dan zielig in zijn
blootje in een badkuip stappen die krioelt van de duizendpoten. Hoewel ze de
popcultuur bijhoudt komt het niet in haar hoofd op dat de pers haar zal
bekritiseren met zo’n slechte imitatie van een waanzinnig populair Tv-programma
waarin mannen en vrouwen elke week het bed in duiken vol met smerigheid en
rotzooi.
Op
de avond van de vernissage gonsde de
galerie van het loeiende lawaai van een geluidsopname van een paar miljoen
muggen. De kunstenaar wordt gearresteerd wegens onzedelijk gedrag – ook dat is
publiciteit – maar zij moet wel financieel bijspringen om te voorkomen dat hij
de gevangenis ingaat. Voordat ze doorheeft wat er aan de hand is, heeft de
gezondheidsdienst de sanitaire brigade erop afgestuurd; die jaagt iedereen de
galerie uit en bespuit alles met insectengif. Aangetrokken door het geluid van
de muggen raken bedreigde vleermuizen bekneld in het gewoel. Hun gruwelijke
lijkjes bevuilen de straat. Zij wordt aangeklaagd zowel door de stad als door
de ecologen van de Sierra Club.
Hierdoor
geruïneerd is zij genoodzaakt haar galerie te verkopen aan een heel mooi
Aziatisch tienermeisje dat Kiku heet, en die snel naam maakt met door haarzelf
ontworpen exotische muffins. De muffins worden ter plaatse gebakken. Kiku stelt
daar seksueel uitdagende schilderijen van kiwi’s en papaya’s bij tentoon. Haar
zaak wordt zo populair als maar mogelijk is. Als een van de stal-boys uit oude
gewoonte naar binnen loopt, wordt hem de deur gewezen.
______________________________
Van de Amerikaanse schrijfster en kunstenares Rikki Ducornet (*1943) is in maart 2014 het verhaal 'Zoem' op Het Moment geplaatst: http://magazinehetmoment.blogspot.nl/2014/03/rikki-ducornet-zoem.html
