HUBERT VAN HERREWEGHEN - DE BULLEMAN & ANDERE GEDICHTEN



linosnede © Anne van Herreweghen 2009


JOS DE HAES
                                   obiit 1 maart 1974


Eerst wou hij de taal der goden leren spreken
                                   der Griekse goden van de grote tijd,
dan die der stomme, pre-antieke goden
                                               en godinnen, glimlachend en wreed,
nadien de taal der mensen
                                                           en der christenen tederheid
                                   en nadien de taal der dieren,
                                                                       een zeehond in een wak
                                                           en hij hoestte
                                   en dan de knagers en de marterachtigen

dan de taal van t hout
                                   en dan de taal van t eeuwig hout
dat in zoutmeren gemarmerd werd
                                   tot eindeloze duur binnen de tijd

de taal van steen en
                                   dan de taal van zand
                        en dan de taal
                                   en t ademen van planten

en t denken                       – en hun stilte –

                                                           dan binnen plant en steen
                                                                       worden een element
                                                                       en taal vergeten
                                                                       geen gemeenschap
                                                                       geen vijandschap

en geen geschiedenis
                                                           en in de tijd voordien
                                                                                                          daarna
geen winst geen scha
                                                           geen kerf geen bult,
                                   zichzelf verdunnend punt.


***


het huis achter hameien
                                   avondgedachten van een akkerman

Ge moet me straks de wissels wijzen
waarlangs ik naar dat huis kan gaan,
slinks naast de tollenaars, die wachten
om hun klauw in mijn nek te slaan,
en langs de horens en de vachten
van beesten die maar s nachts bestaan.

Ik moet nog biezen en nog bijzen,
ik moet nog liggen en nog staan,
zeven maal zeven eveningsnachten
slijpen de sikkel van de maan,
als die uit de Oudheid op komt rijzen,
het dienstwerk dat wij niet verstaan.

Straks moet ge mij het oud pad wijzen,
gebaand in t bos door voorgeslachten,
naar het hoog huis achter hameien,
dat ik kan mank de beeweg gaan,
de weg-om langs zeven abdijen,
de zeven bronnen, zeven keien,

om, tegen menselijke prijzen,
een perceel milder land te pachten.


***


de hommel en de rozen


                                                           De zware hommel die vanoch-
                                                           tend t troppeltje rozen bezocht
                        – de rode –
                                                           van dichtbij ervaarde
                                                                                                                ik toch
                        nooit een blijder waarde
                                                                                                          en dan nog
                                                                zonder een gouden louis gekocht,
                                                                                                           op deze toch
                                                            zwaarmoedige aarde.


***


glariën


Juni, de regen en de rozen
die elkaar vrezen en beminnen
en kussen teder op de lippen
om samen doodgaan te beloven

juni, de rozen en hun tranen
die toch in liefde nog geloven
als snel de droom ze gaat verlaten
en de vernietiging mag beginnen

– de liefdesdaad nog vóór de lust
te vroeg door een stortbui geblust
geldt sterven dan te vroeg beminnen –

strooien hun blaadjes op de paden
en glariën vandaar uit naar boven.


***


de bulleman


Een bulleman in de kersenboom,
de stroman op het veld,
tussen de hinnebezen,
om het tedere te beschermen,
te wieken met zijn stokkige armen
en te ratelen met blik,
die bulleman ben ik.

Het enige dat me spijt
is dat de vogels vluchten
naar alle zijden.

Ik ben niet blijde.
Ik wou niet ratelen,
het is de wind,
die hier wat hinder ondervindt.

De tedere vogelschrik,
die vogels liefheeft, dat ben ik.


                                      Bovenstaande gedichten worden hier gepubliceerd met
                                      vriendelijke toestemming van © de erven Hubert van Herreweghen.
______________________________
De Vlaamse dichter Hubert van Herreweghen (1920 - 2016) debuteerde in 1943 met de bundel Het jaar der gedachtenis. Hij was onder meer werkzaam als journalist voor krant en radio. In 1962 ontving hij de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Poëzie en in 2006 de Prijs voor Letterkunde van de Vlaamse Provincies voor zijn gehele oeuvre.
De hier gepresenteerde gedichten zijn afkomstig uit de bundel De bulleman & de vogels, die Hubert van Herreweghen op 95jarige leeftijd publiceerde bij uitgeverij P, Leuven 2015.